اشعار

مـویم سـفـید گـشـته و رویـم سـیاه شد            رویم سـیاه هر چه که شد از گـناه شد

سـرمـایـۀ جـوانـی‌ام ارزان فـروخـتـم            طی شد جـوانی من و عـمرم تـباه شد

تو اخـتیار دادی و گـفتی که بنده باش            صد حیف از این اراده که خرج گناه شد

یک بار هـم شـده بـزنـم امـتحـان بکن            شاید گدای شب به شبت سر به راه شد

رویی برای توبه نمانده‌است ای کریم            امــا دوبــاره ذکــر لـبــم یـا اِلٰــه شــد

لطف تو بود، فاطـمه ما را قبول کرد            اشکم هـمیشه خـرج مصیبات شاه شد

این جـمله را به نیت روضه نوشـته‌ام            آقـا کـه رفـت، زیـنب او بـی‌پـنـاه شـد

اهل زمـین و اهل سـمـا نـاله می‌زدند            شمـر لـعـین که واردِ در قـتـلگـاه شـد

وای از دمی که لشکر اعدا نکرد شرم            بعد از غـروب نیت شان خـیمه گاه شد

یک سو سنان و یک طرف دشت، حرمله            زینب مـیـان قـائـلـه بی‌تـکـیـه‌گـاه شـد

از خطا هر لحظه سنگین کرده بار خویش را            خرج دنیا می‌کنم دار و ندار خویش را
بسکه با توبه شکستن روزگارم سر شده            پیش حق از دست دادم اعتبار خویش را

بر زبانم ذکر تـوبه در دلـم شوق گـناه            با که گویم این دوگانه حال زار خویش را
من همان عـبد خـطا کـار قـدیـمی توأم            آنکه تکراری نموده روزگار خویش را
تو بهار و من همیشه زردم از فصل گناه            سال‌ها گم کرده‌ام عطر بهار خویش را
می‌سپارم دست مهرت یا انیس المذنبین            این دل تاریک و سرد و بی‌قرار خویش را
گفتی ای بنده اگر می‌ترسی از شب‌های قبر            با چراغ اشک روشن کن مزار خویش را
پرچم ارباب فردا سایه‌بان محشر است            گم نخواهم کرد آنجا سایه‌سار خویش را

حـال بـکـاء و دیـدۀ گـریـانـمـان بـده            بغـض مـدام و اشک فـراوانـمان بده

این چشم‌ها که بوی شهادت نمی‌دهد            چـشـمی شبـیه چـشم شهیـدانـمان بده

همّت برای توبه و ترک گـناه نیست            امـا بــیـا و قـلـب پـشـیـمـانـمـان بـده

حال خراب این دل ما را درست کن            در بین روضه حـال پـریـشانمان بده

دل‌مـرده‌ایم بـسکه حـرم را نـدیـده‌ایم            یک یا حـسیـن دم بـده و جانـمان بده

حالا که راه کـرببلا بسته، لطف کن            بـرگ بـرات شـاه خـراسـانـمـان بـده

مـا و پـنـاهِ درگـهِ سـلـطـانِ عـالـمین            خـط امــان ز بـار گـنـاهـانـمـان بـده

جــان مـــؤذن حـــرم، اذن زیــارتِ            پائـین پـای حـضرت جـانـانـمان بـده

قـربان آن پـدر که ز داغ پسر خـمید            داغـی دگر شبـیه عـلی اکـبرش ندید

جز تو کـسی ز حالِ زارم خـبر ندارد            چون من کسی برای تو دردسر ندارد
جز تو کسی به رویم در وا نکرده هرشب            جز خـانۀ تو جایی این دربه در ندارد

از بسکه مهـربانی بخـشیده شد خطایم            از جانب تو یک بار، جرمم تشر ندارد

خـسران زده منـم که آنقـدر در گـناهم            مثـلِ گـذشـته ذکـرت در من اثر ندارد
تا در مـیانِ سـیـنه مـهـرِ حـسیـن باشد            جز در حسیـنیه، دل، جایی گذر ندارد
از این مسیـر پایت بیـرون نمانده باشد            جز این برای نوکر چیزی خطر ندارد
خوشبخت آن کسی که گریه کنِ حسین است            بدبخـت آنکه اینجـا چـشـمانِ تر نـدارد
تا زنـده‌ام دو چـشمـم بـگـذار تـر بماند            آن چشمه‌ای که خشکید دیگر ثمر ندارد
یا رب به حقّ عباس، باب الحسینِ عالم            ما را ببـر حـرم دل طاقـت دگر ندارد
در روضۀ ابالفضل یابن الحسن می‌آید            جا و مکـان ندارد، شام و سحـر ندارد
اهلِ حرم کـنارش آسوده خاطر هستند            وقتی که باشد عباس کَس که جگر ندارد
در قامتِ وجودش انگار علی جوان شد            جانم به این پـسر که کم از پـدر ندارد
تا لحـظـه‌های آخر می‌گـفت با سکـینه            شـرمـنده مـشکِ سـقـا آبـی اگر نـدارد
با رأسِ او چه کرده ضرب عمودِ آهن            چـیزی نـمانـده باقی، انگـار سر ندارد
در عـلـقـمـه کـنارش تا مـادرش نـیـاید            سـقـای فـاطمه سـر از خـاک بر ندارد
بـاید چه گفـت حالا با مـادرِ ابالـفـضل            ام البنـین از این پس دیگر پـسر ندارد

رمضان آمد و دارم خبری بهتر از این           مژده‌ای دیگر و لطف دگری بهتر از این

گرچه باشد سپـر آتـش دوزخ، صـومم           لیک با این همه دارم سپری بهتر از این

شب قدر رمضان، گرچه بسی پُر قدر است           دارد این مه، شب قدر و سحری بهتر از این

مـولد لـؤلـؤ پـاک مَـرَجَ البَحـرَین است           نیست در رشتۀ خلقت گهری بهتر از این

مـادرش فاطـمه و باب گرامـیش عـلی           چه کسی داشته اُمّ و پدری بهتر از این

رست پیغـمبـر از آن تهـمت ابتر بودن           نیست بر شاخۀ طوبی ثمری بهتر از این

اسوۀ خلـق زمین، فخـر جوانان بهشت           مـادر دهـر نـزاید پـسـری بهتر از این

گفت خالق فَتبارک به خود از خلقت او           کِـلـک ایجـاد ندارد اثـری بهـتر از این

بگذر آهسته‌تر ای ماه حسن، ای رمضان!           عمر ما را نبود چون گذری بهتر از این

اثر صلح حـسن نـهـضت عاشـورا بود           اُمـتی را نـبـود راهـبـری بهـتر از این

زنده گشته‌ست به این صلح موقت اسلام           نیست در حُسن سیاست هنری بهتر از این

لطـف کن اذن زیـارت که خـدا می‌داند           بهـر عـشاق نباشد سفـری بهـتر از این

گرچه مشمول عنایات تو بوده‌ست حسان           یا حسن! کن به محبان نظری بهتر از این

از سمت مـدیـنه خـبـر آورد نـسـیمی            تا مـژده دهد آمـده مـولـود عـظـیـمی

آن‌قـدر فـرشـته به زمین آمده انـگـار            در کل سـمـاوات نمانـده‌ست مـقـیمی

گل‌های بهشتی‌ست به دستان ملائک            در شهر از این واقعه پیچیده شمیمی

از طایفۀ نور خودش، نورٌ عَلی نور            با نور رسیده‌ست کـریمی به کریمی

او آمده تا دل بـبـرد با دو سه لبـخـند            در بین زمین باب کند لحـن صمیمی

او آمـده دسـتی بکـشد از سر لطفـش            تا از سـرمان پـاک کـند گرد یتـیـمی

به خـنـده می‌رسد از مـهـر بامـداد ندا            که مـاه فـاطـمـه شـد در مه خـدا پـیدا

به بوستان رسالت گلی شکفت امشب            که آفـتـاب به لبـخـند گـفت صل عـلی

مـه ضـیـافت الله و چـشـم مـیـهـمـانان            زآفـتـاب رخ مـیـزبـان گـرفـت صـفـا

یُسَبّحون له الحمد روی خویش امشب            گـشود حـضرت سبحـان ربی الاعـلی

قـسم به قدر که برتر ز شـام قـدر بود            شــب ولادت او از بـــرای  اهــل ولا

به شکر مـقـدم او عـاشـقان حق دارند            صلوة و صوم و مناجات و شور و حال دعا

از آن مه رمضان شد مه هـدی للناس            که جلوه کرد در آن آفـتـاب برج هـدا

ازآن به فضل و شرف اول است ماه صیام            کـه پـا نـهـاد در آن پـیـشـوای دوم مـا

مهی که گشته کتاب خدا در آن نـازل            گشود سـیـنه به شوق جـمال آن مـولا

فرشته خـنـده بـزن فـاطـمه شده مـادر            ملک به وجد در آن مرتضی شده بابا

خدا به فـاطـمه و مـرتضی حسن داده            حسن که آیـنۀ مصطفی است سر تا پا

حسن که روح دو گیتی به مهر او زنده            حسن که جان دو عـالـم شود ورا بفدا

حسن وجود و حسن خلقت و حسن طینت            حسن خصال و حسن سیرت و حسن سیما

به خورد سالی از سر غیب گفت سخن            به شیرخواری در مهد ناز خوانده دعا

نسیـم مـشک برای فـرشتگـان می‌برد            دمی‌که موی ورا شانه می‌زدی زهرا

پدر چو حیدر و مادر چو فـاطمه باید            که این چنین پـسر آید به عـرصه دنیا

پسـر کـدام پـسـر؟ بر تـمـام خلـق پدر            پــدر کــدام پـــدر؟ بــاب آدم و حـــوّا

علی به چهره او خنده می‌زند همه دم            رسول بر لب او بوسه می‌نهد همه جا

به اهل درد و دوا، چو غبار بی‌درداست            اگر ز خـاک بقـیعـش طلب کـنند شـفا

چراغ روشن دل هاست قبر خاموشش            اگر چه در دل ظلمت نهان بود شب‌ها

مگو در حرمش بسته، کو بود شب و روز            به عالمی ز همین باب بسته عقده گشا

مگو که نیست به گـرد مـزار او زائر            که انـبـیا هـمه در بر گرفـتـه‌اند آن را

اگـر اجـازه بــوسـیــدن درش گـیـرنـد            ستارگان همه ریـزند بر زمین ز سما

به عرش، حسن فروزنده‌اش سراج منیر            به فرش، روی درخشنده‌اش چراغ هدی

ز صبر اوست اگر جُند حق شده پیروز            ز صلح اوست اگر ملک دین گرفته صفا

به صبـر، گـلـبن اسـلام را دهد رونق            به صلـح، کـفـر مـعـاویه را کند افـشا

بحق حق که اگر آن ثبات و صبر نبود            نبود نـهـضـت خـونین روز عـاشـورا

اگر به دیـده تـحـقـیـق بـنـگـری بـیـنی            که صلح اوست بنای قـیام کرب و بلا

اگر به صلح دهد حکم، جنگ، عصیان است            وگربه جنگ کند حکم، آشتی است خطا

نبرد و صلـح بود تحت اخـتـیار کسی            که در قیام و قعود است بر همه مولا

کسی که تیغ به کف بر گرفت در صفین            به قلب کفر زد و خصم را فکـند ز پا

کسی که در صف جنگ جمل به بازویش            صدای احسن، برخـاست از لب اعـدا

کسی که ارث شجاعت ز مرتضی دارد            کسی که خوی شهامت گرفته از زهرا

کسی که هست سراپای مظهر توحـید            کسی که بوده ز پـا تا سر آیت تـقـوی

چگونه پیش سـتم بارگان شود تـسلـیم            چگونه قامت خود را کند به خصم دو تا

چگونه جنت و دوزخ کنار یکـدیگر؟            چگونه روشنی و کفر جمع در یک جا؟

چگونه هـمدم نمـرود گردد ابـراهـیم؟            چگونه روی به فرعون آورد موسی؟

نداشت چاره به جز صلح و صبر با دشمن            که بود بـین هـمه دوسـتان خـود تنـهـا

قـیـام کـرد ز آغــاز لـیـک از یــاران            همـاره دیـد جـفـا لحـظـه‌ای نـدیـد وفـا

سکوت چون نکند رهبری که در خانه            شریک زندگـیـش قـاتـلش بود ز جـفـا

هر آنکه گریه برای حسن کند امروز            به گـریه وارد محـشر نـمی‌شود فـردا

زبس که تیر به جسمش زدند دوخته شد            تنش به تخـتـۀ تـابـوت، آن امـام هـدی

الا ز خیل نـبـیـین تو را همیشه درود            الا ز فـوج امـامـان تو را هـماره ثـنـا

الا عـدوی تو را دائـم از خـدا نفـرین            الا محب تو را روز و شب ز خلق، دعا

الا به روی تو دیدار جان، به هر شب و روز            الا به کوی تو پرواز دل، به صبح و مسا

به صلح و صبر تو و نهضت حسین قسم            به اشک چـشم تو و خـون سید الشهدا

به آن بدن که ز تو، شد به تیر، گلباران            به آن سری که لب تشنه شد جدا ز قفا

به آن دو طشت که شد طشت خون ز دیدنشان            دل مــقـدس زهــرا و ســیــدالـشـهــدا

به عزم و همت رزمندگان حق سوگند            به صدق و نیت و اخلاص عاشقان خدا

اگر نـشـاط بـبـارد و گـر، بـلا خـیـزد            نمی‌شـوم جـدا هـرگـز از طـریق شما

میـان جـان و تن ما جـدائی افـتـد اگر            هزار مـرتـبـه به، کز شـما شـوم جـدا

به غیر مدح شما نیست بر لب (میثم)            بگـو برند ز کـامش زبـان به دار بـلا

نان می‌خـوریم ما به حساب کریم‌ها            سـائل شـدیم ز عهـد و زمان قـدیم‌ها

ایل و تـبارتان همگی مونس من اند            هــمـدم گـرفــتـه‌ام ز تـبـار نـدیـم‌هـا

دستی بکش به روی سر ما که در جهان            چـشم انتـظار دست تو مانـده یتـیم‌ها

راهی به جز شما به هدایت نمی‌رسد            ای مـعـنـی کـمـال هـمه مـسـتـقـیم‌ها

اذن نزول حضرت باران نگاه توست            دارد طـراوت از تو تـمـام نـسـیـم‌ها

تو آمدی و حُسن جهان شد فقط حسن            افـتــاد نـرخ کـار تــمــام کــریــم‌هـا

هر گوشه گوشه خاک زمین یادگارها            داریـم از تو قـاسـم و عـبدالعـظیم‌ها

دل آواره بــود و وطـن آفــریــدنـد            هـزاران اویـس و قــرن آفـریـدنـد
پی خـویش تا عـاشـقـان را کشانند            دلـیـلـی بر عـاشـق شـدن آفـریـدند

کـسـای یـمـانـی سـه تـن داشـتـه و            تـنـی دیـگـر از پـنـج تن آفـریـدنـد

به گلزار زهرا شکفت حُسن یوسف            و بـر قـامـتـش پـیـرهـن آفــریـدنـد
صـلـه می‌دهـد فـاطـمـه بـر گـداها            که او را گلی چون حسن آفـریـدند

دگر هیچ حرفی ز ما و ز من نیست
حسن هست و دیگر بجز او سخن نیست

حقیر، آنکه مجنون نام حسن نیست            چه بدبخت، آنکه غلام حسن نیست
کسی از درش دسـت خـالی نرفـته            که “نه” گفتن اصلا مرام حسن نیست
سر سـفـره ما نـان و آبی که داریم            یقـیـنا بجـز فیض عام حسن نیست
به صلحـش بـپا کرد جنگی جهانی            قـیـامی شـبـیه قـیـام حـسـن نیـست
به ظاهر مزارش به خاک بقیع است            به باطن جز این دل مقام حسن نیست

بـود قـبـر او قـلب عـشـاق کـویـش
سپاه ملـک هست مـشـتـاق کـویش

در خـانـه‌اش خضر و آدم نشـسـته            کلیم همچو عیسی بن مریم نشسته
عجب غیر عادی مدینه شلوغ است            بـبـین سـائـلان را پی هم نـشـسـته
جواب از درش کرده امشب، خودش هم            مـیـان گـداهـاش، حــاتـم نـشـسـتـه
کرمـخـانه بـاز و کـرم هم فـراوان            کریم جـهـان، صدر عـالم نشـسـته
که امشب فـقـط تا سحـرگه ببخـشد            به شـاه و گـدایـان با هـم نـشـسـتـه

به جودت نظر کن، مبین ظرف ما را
تو سـرریـز کـن کـاسه‌های گدا را

شـکـوه نـبی مـوج زد با ظهـورت            و می‌داد عزّت به هرجا حضورت
هـمیـشه به مادر تو وابـسـته بودی            به قـربـان آن حـس پـاک غرورت
تـو لـبـخـنـد بر نـاسـزایش زدی و            عیان شد بر آن مرد خُلق صبورت
و گـفـتـی: غـریـبی؟ بـیا مـنـزل ما            بـیــا تـا نـمــائــیـم رفــع کــدورت
ز بس که مـحـبت به او کـردی آقا            دلش پُر شد از لطف و باران نورت

تو با دشمنت که چـنـین مـهـربانی
مـبـادا از این خـانـه مـا را بـرانی

خـداونـد را منظـری تو حسن جان            یم جـود را گوهـری تو حسن جان
رسول خدا را چو زهراست کوثر            بر او نازنین کوثری تو حسن جان
بـه کـوری چـشـم حـسـودان ابـتـر            فقـط نسل پیغـمبـری تو حسن جان
به میدان جـنگ جـمـل، دید دشمن            همان حیدر خـیبری تو حسن جان
عـلـمـدار صـفـیـن لــرزیـد وقـتـی            زدی بر دل لشکری تو حسن جان

به پشت تو تکـبـیر سـر داد حـیدر
تو در رزمی اسـتاد عباس و اکبر

اول امــام زادۀ دنــیــا خــوش آمــدی            نور دو چشم حضرت زهرا خوش آمدی
سبط نـبی مـؤتـمن ای جـان مرتضی            جانهای ما فدای تو مولا، خوش آمدی

ای روی تو جلوه ای از وجه کردگار            خویت مثال روی تو زیبا خوش آمدی

نامت حسن، ز سوی خدا گشته انتخاب            ای آفـتاب حُـسن هـویدا، خوش آمدی
تو آمـدی که زینت دوش نـبـی شـوی            مجنون تو جهان و تو لیلا، خوش آمدی
هرچه کـریم بوده به دنـیا ز یاد رفت            با تو کرم رسیده به معنا، خوش آمدی
ای مجـتـبای شیـعه و ای دومـین امام            دلهای شیعه کرده تو شیدا، خوش آمدی
ما دل به مهر و عشق تو دادیم تا ابـد            یا مجتباست ذکر دل ما، خوش آمدی

ای علوی ذات و خدایی صفات            صـدرنـشـیـن هـمـۀ کـائـنـات

سـیـد و سالار شباب بـهـشـت            دست قـضا و قـلـم سرنـوشت

زادهٔ طـوبـی و بـهـشت برین            نـور خـدا در ظـلـمـات زمین

عـلت غـائیِ هـمه مـمـکـنـات            عـمـر ابـد داده به آب حـیـات

پاک‌ترین گـوهـر نـسـل بـشر            از همه خـوبان جهان خوبتـر

جـدّ تـو پـیـغـمـبـر نـوع بـشر            جن و ملک بر قدمش سوده سر

آیــنــهٔ پــاک کـه نـــور خــدا            تـابـد از این آیـنـه بر مـاسـوا

باب تو سر سـلـسلۀ اولـیاست            چشم پر از نور خدا مرتضاست

مـادر تـو دخـت پـیـمـبـر بـود            آیـه‌ای از سـورۀ کـوثــر بـود

پــرده‌نـشـیـن حــرم کـبــریــا            فاطـمه آن زُهـرهٔ زهـرای ما

عاشق کل، حضرت سلطان عشق            خـون خدا شاه شهـیدان عشق

با تو ز یک گوهر و یک مادر است            ظلّ خدایی تواَش بر سر است

آیـــنــهٔ ذات مـــحــمــد نــمــا            حُـسن خـدایی، حسن مجـتـبی

نام حسن، روی حسن، خو حسن            نـور خــدا چـارمـی پـنـج تـن

آیهٔ تـطـهـیـر به شأن شماست            حکم شما امر اولی‌الامر ماست

سینهٔ سـیـنای شما طور وحی            نور شما شاخه‌ای از نور وحی

در رمضان ماه نشاط و سرور            ماه دعـا، ماه خـدا، مـاه نـور

نورفشان شد ز دو سو آسمان            در دو افق تافت دو خورشید جان

وحـی خــدا از افـــق ایــزدی            نـور حـسـن از افـق احـمـدی

مُشک و گلابی به هم آمیختند            در قــدح اهـل ولا ریـخــتـنـد

این رمضان از تو شرف یافته            نـور تو بـر جـبـهـهٔ او تـافـته

نـیـمـۀ مـاه رمـضـان عــزیـز            گیسوی مشکین تو شد مشک‌بیز

نور خدا تافت در آن روی ماه            خاصه از آن چشم به دشت سیاه

سرخی گل عکس گل روی توست            ظلمت شب سایهٔ گیسوی توست

روز که خورشید درخشان صبح            سر زند از چاک گریبان صبح

ای رخ تو در رمضان بدر ما            هر سر موی تو شب قـدر ما

بعد علی شاخص عترت تویی            وارث مـیـراث نـبـوت تـویی

مصلحـت مـلت اسـلام و دین            کرد تو را گوشهٔ عزلت نشین

مـلـت اسـلام کـه پـایـنـده بـاد            مشـعـل تـوحـید که تابـنده باد

هر دو رهـیـن خـدمـات توأند            شـکــر گـذارنـدۀ ذات تــوأنـد

تا ابـد ای خـسـرو والا مـقـام            بر تـو و بر دین محـمـد سلام

کلک «ریاضی» که گهر ریز شد            زان نظـر مرحـمـت‌آمـیز شد

ای به آقـایـی مـلـقّـب، یامـُـعزّالمـؤمنین            نـامِ تو ذکـرِ مـجـرّب، یامُعـزّالمـؤمنین

نـزدِ سائل‌ها کـریم و در هیاهـویِ نبرد            از جـنم هـستی لـبالـب، یامُعـزّالمؤمنین

محضِ یاری دادنت حق می‌کند لشکرکِشی            می‌نشـینی تا به مَرکب، یامُعزّالمؤمنین

با غضب ابرو گره کردی جمل شد تار و مار            دشـمنت افـتاد در تب، یامُعـزّالمـؤمنین

خوش درخشیدی! علی احسنت گفت و در دلش            یادِ خیبر بود و مرحب، یامُعزّالمؤمنین

صلح تو اوجِ بصیرت بود و سر تا پا قیام            صبرِ تو نـاجیِ مذهـب، یامُعزّالمؤمنین

شک ندارم پیش از هر خطبه‌های خود حسین            گـفته در آغـازِ مطـلب، یامُعـزّالمؤمنین

ضربۀ شمشیرِ قاسم شد کُشنده، چون بر آن            حک شده با دست زینب، یامُعزّالمؤمنین!

در خانـه‌ای که مـاه چـراغ شـبـانه بود            خورشـید شمع کوچک این آشـیانه بود
از خشت و گل به پا شده و عاشقانه بود            آن خانه‌ای که بر همه هستی بهانه بود

در اهل خانه مهر و صفا جاودانه بود            در چهره‌هایشان زِ خدا صد نشانه بود

فرموده مصطفی که ز دنیا گسـسـته‌اند
مانـندِ دو کـبـوتـر عـاشـق نـشـسـتـه‌اند

این خانه نیست عرش خدای مُعَظَّم است            این قـبلـه‌گاه جـملۀ اهل دو عـالـم است
این کـعـبـۀ نـگـاه هـمـه نـسل آدم است            فیض خدا به اهل حـریمش دمادم است
هر چه بگویم از مقام رفیعش بسی کم است            این خانه بر تمامی اسرار محـرم است

این جا خدا به نور رخش جلـوه‌گر بوَد
آتـشـفـشان عـشـق خـدا شـعـلـه‌ور بـوَد

در خـانه‌ای که سَمت خـدا را دلیل شد            خـصمش همیشه تا به قـیامت ذلیل شد
این خـانه آرزوی کـلـیـم و خـلـیـل شـد            هفت آسمان به خاک سرایش دخیل شد
گـویـا دوبـاره جــلـوۀ رب جـلـیـل شـد            این گونه که به مژده کنون جبرئیل شد

بر اهـل خـانـه مـژدۀ لـطـفی دگـر شده
زهرا شدهَ ست مـادر و حـیدر پدر شده

روح الامین رسـید و نبی را خبر بداد            یا مصطـفی خـدا به تو لطفی دگر بداد
بنگـر چگـونه شـاخۀ طـوبی ثـمر بداد            پـروردگـار تو چه گـلـی تـازه‌تـر بـداد
بر فـاطـمه سـتاره و مهـر و قـمر بداد            مژده به مرتـضی که خدایش پسر بداد

او را ابا الحسن بخوان و بدینسان خطاب کن
رو سـوی بـیت فـاطـمه و بوتراب کن

آن یـوسفت بـبـین و گـل پیـرهن ببوس            گـل را میان بـاغ و مـیان چـمن ببوس
زیبا شکـوفه و گلِ دشت و دَمَن ببوس            رخسار مادر و پدر ای مُمتَحَـن ببوس
پیـش نـگـاه یـاس، گـل یـاسـمن بـبوس            ذکر خـدا بـگـو و جـمـال حسن ببـوس

بـاران گـل ز ابر تـمـاشـا رسـیده است
مژده بده که یوسف زهرا رسیده است

آن حُسن مطلقی که همه لطف و رحمت است            مجموعه صفات شریفش کرامت است
بر او کَرَم سجیَّت و احسان چو عادت است            پاک و مطهر است و تمام طهارت است
یوسف به حُسن چهرۀ او در زیارت است            حاتم ز اوج جود و عطایش به حیرت است

پهن است اگر چه سفرۀ احسان اهل بیت
باشـد حـسن کـریـم کـریـمـان اهل بیت

یـاس‌ها، با نفـس یـاسـمن افـطار کـنند            علی و فاطمه چون روح و تن افطار کنند

حـسن آمـد که در خانۀ او شـاه و گـدا            همه با ذکـر غـریب وطـن افطار کنند

خود ماهی و اگر روز به بیرون بروی            تا ببینند تو را، مرد و زن افطار کنند

تازه از نور فراوان تو، در مکه که هیچ            روزه‌داران عـراق و یمـن افطار کنند

گوش کردم که می‌آیی خبرت مستم کرد            چه کسی گفته فقـط با دهن افطار کنند

تا شما پـشت در بیت یتـیـمـان هـسـتی            اهل خـانه هـمه با در زدن افطار کنند

علی و فاطمه هم روزۀ خود را دیگر            با رطب‌های لبـان حـسن افـطار کـنند

من کـربـلا که می‌روم یـاد تو هـسـتم            یـاد حـرم با آن ضـریـحی که نـداری

اینجا، نـشد؛ مفـهـوم و معـنایی ندارد            از بس که آقا هـستی و پر اعـتـباری

در خواب می‌بینم شبی پیش تو هستم            یک عکس دارم با ضریحت یادگاری

روزی برای تو حـرم خواهم بنا کرد            گنبد طلا، صحن و رواق آئیـنه‌کاری

از کـودکـی ایـن آرزوی مــادرم بـود            یک شب شوم خادم به صحنت افتخاری

اصـلاً غــلام و نـوکـر دربـار تـو نـه            باشم به روی قـبـر خـاکی‌ات غـباری

نام تو را می‌گویم و دست خودم نیست            شـرمــنـده‌ام از گـریـۀ بـی‌اخـتـیـاری

مـاه رمـضـان آمـده با مـاهِ تـمـامـش            مـیـلاد حـسـن آمـده گـوئـید سلامـش
او کیست که هرلحظه در این شام بهاری            گـل می‌شکـفـد از لب زرّین کلامش

او کیست که دل‌های همه آیـنه‌داران            پروانه صفت پر زده امشب سر بامش

تـردیـد نــدارم که اگـر نـاز فـروشـد            تا آن سرِ دنـیـا بـرود شهـرت نامش
جبریل دعا کرد و پی او همه گـفتند            دنیا شود ای کاش همه عمر به کامش
این نـور خـدا بـود که دیـدند ملائک            در سجدۀ صبح و سحر و مغرب و شامش

او صاف‌ترین آینۀ پاک سرشت است
آقـاست و آقای جـوانان بهـشت است

پیچید نسیمش سرِ هر کوچه و بازار            گوئید به یوسف که شده لحظۀ دیدار
در هودجی از نور رسید از حرم عرش            دلدارترین یوسف و محبوب‌ترین یار
شـفافـیت یـاس هـویـداست به رویش            گلهای جنان در بر او خوارتر از خار
حاتم شده از یک اثـر نیـمه نگـاهش            هرکس که به کوی کرمش داشت سر و کار
کو خـضر که هر آیـنه با میل بنوشد            از شربت آن لعـل‌ترین لعل گهر بار
ای حور و ملک پر مفشانید به دورش            تا که نشـود بـاز گـل فـاطـمه بـیـدار

امشب همه افطار کنید از لب مستش
از او که برات شب قدر است به دستش

دیـدنـد مـیـان فـلـکـش کـوکـب ما را            واکـرده شکـوفایی این گُل لب ما را
یک عمر زمین سوخت و هر ثانیه خورشید            تا درک کـند ارج و مـقـام تب ما را
در نیـمۀ مـاه رمـضان بـسته ملائک            از سوز دعای سحرش مذهب ما را
در سفـرۀ افـطار دو چشمان کریمش            گـسترده خدا رزقِ حـلالِ شبِ ما را
تا فاش شود قدر و جلالش به معـاند            بـایـد بنـویـسد ز طلا مـطـلـب ما را

هرکس که به حقانیتش شک کند امشب
باید به خود و ماهیتش شک کند امشب

از بسکه کرم روی کرم می‌کند امشب            خـالی دل ما را ز الـم می‌کند امشب
تابـیده مسیحی که ز اعجاز نگـاهش            دل را ارم بـاغ ارم می‌کـنـد امـشـب
گـویـا دل افـلاک نـشـین هـمه عـالـم            قامت به مقامات تو خم می‌کند امشب
گویند که بین من و تو راه درازی است            این فاصله را عشق تو کم می‌کند امشب
بیت الحسن قلـب مرا خوب نگه کن            هر بازدمم بهـر تو دم می‌کند امشب
کـنج دل ما را خـرابـات بـقـیع است            گلدستۀ عـشق تو حرم می‌کند امشب

ویــرانـه نـشـیـن دل ویــرانـۀ یــارم
زنـجـیـر بـیـاریـد کـه دیـوانـۀ یــارم

وحی است که در کـالـبد روح دمیده            یا داغ که بر سـیـنۀ مـجـروح دمـیده
تبدیل به یک موج خروشـندۀ غم شد            اشـکی که به دریـای دلِ نـوح دمیده
سوزانده غمش حنجر سوزندۀ ما را            آهی که به جنّ و ملک و روح دمیده
تا ریـشه کـند بر افـقِ زخـم زبـان‌ها            زخـم است که بر آیـۀ ممـدوح دمیده
این پاره‌ای از یک جگر غرقه به خون است            یا راز که بر روضـۀ مفـتـوح دمیده
این بارش تیر است به یک پیکر مظلوم            یا ناله که بر غـربت مشروح دمـیده

از غـربت او آیـنه‌ها اشک فـشانـدند
او بود معزّی که مذلش همه خواندند

کـبـوتـرانـه رسـیـدم به آسـمـان شـما            سـلام می‌دهـم از دل به آسـتـان شـما
چه عـاشقانه نشـستم کنار خوان شما            مـیان سفـرۀ ما هـست آب و نان شما

به زیر لـب هـمگی ذکـر ربّـنا داریم
چه الـتـماس دعـاها که از شما داریم

رسیـده‌ای که همیـشه پـنـاه من باشی            کـریم باشی و امّـید مرد و زن باشی
نـسـیم روح خـدا در کـویـر تن باشی            رسیده‌ای که امام همه « حسن» باشی

تو آمدی که خـیالم هـمیشه آرام است
کسی که بی‌تو بماند همیشه ناکام است

سپـرده‌ام دل خود را به دست دلدارم            من از ولایـت‌تان دست بر نـمی‌دارم
منی که روزه گـرفـتـم به نـیّت یـارم            حـسن حسن شده ذکر زمـان افـطارم

طـواف می‌کـنـمت در مـدار ماه خدا
کـریـم آل عـبـا سـفـره دار مـاه خــدا

تویی که صاحب این سفره‌های خیراتی            بـرای اهـل سـحـر اسـوۀ مـنـاجـاتـی
طـلـوع نــور خـدا جـلــوۀ عـبـاداتـی            عزیز حـیدر و زهرا بزرگ ساداتی

همیشه می‌رسد از چشم‌هایتان برکات
نثـار مقـدمـتان هدیه می‌کـنم صلوات

برای مسـالۀ عـشـق راه حـل هـستی            مشـوّق همه در بهترین عـمل هستی
تویی که شیر نبردیّ و بی‌بدل هستی            جوان شـیـر خـدا فـاتح جـمل هـستی

مــیـان خـانـۀ گـل‌هـا تــبـسّـم یــاسـی
مـریـد حـضرت حـیدر مراد عـباسی

دعـای این دل بی‌تـاب من شـده دائـم            خـدا کـنـد که شـبـی با عـنـایت قـائـم
به رسم عرض ارادت شبی شوم خادم            کـنار صحـن؛ ورودی حضرت قاسم

به هر مـژه بکـشم خـاک آسـتانت را
بـبـیـنـم آمـد و شـدهـای زائـرانت را

تو صاحب کرمی اوج رحـمتی مولا            تو صاحب عـلمی مرد غـیرتی مولا
اگرچه بی‌حـرمی اهل غـربتی مـولا            هـمیـشه محـتـرمی با صلابـتی مـولا

هـمیـشه بانی هر سـفـرۀ کـرم هستی
مـیان سـیـنۀ ما صاحب حـرم هـستی

در این شبی که نشستیم غرق خوشحالی            در این شبی که گرفـتیم دور هم فالی
در این شبی که به ما داده شد پر و بالی            مدافـعـان حـرم جای سبـزشان خـالی

به گوش می‌رسد العفوهای هر شبشان
هنوز روضۀ لایـوم مـانده بر لبـشان

شروع روضۀ لایـوم روضۀ گـودال            هجوم نیزه و شمشیر و پیکری پامال
حـرامیان همه رفـتـند در پی خـلخال            چه‌ها گذشته به اهل حرم؛ زبانم لال

همینکه مجلس روضه شبی به پا می‌شد
مدیـنـه با نفـست خاک کـربلا می‌شد

با اذن خداوند که رحـمان و رحیم است            رفـتـیـم در خـانـۀ مـردی که کریم است

در باز شد و عـطـر پیـمـبر به هوا رفت            فهمید بهشتی است که سرشار نسیم است

برخـورد کـریـمانه چنان بود که فهـمـید            معـبود ازل در دل این خانه مـقـیم است

جبریل در این خانۀ پُر نـور غلام است            رضوان در این صحنه پُر آئینه ندیم است

گـفـتند مسیحای زمین غـیر حسن نیست            این عهد الست عهد ازل عهد قدیم است

حالا بـنـشـیـنـیـد و ببـیـنـید در این خاک            چه رایحه و عطر و چه بو و چه نسیم است

وقتی که به نام پـدرت سـفـره کنی پهـن            بی‌غصه‌ترین غصه فقط غصۀ نان است

در صلح تو جنگیست که در صلح کسی نیست            سهـمیـۀ شمـشیـر تو دست پـسران است

دوبـاره آمـده ایـن روسـیـاهِ جـا مـانـده            همان کسی که از این قـافـله جدا مانده
دوبــاره آمـده ایـن بــنـدۀ گـنـهـکـارت            به نفـسِ خویش همانی که مبـتلا مانده

دوبـاره آمـده آقـا شـود به دسـتِ شـمـا            سرِ قـرارِ خـودش با خـدا، گـدا مـانـده
به جز تو وقتِ نیازم همه غریبه شدند            توئی که در هـمه دم با من آشـنا مانده
چشیده کامم عطش را چه خوب در رمضان            فـدای کـودکِ بی‌آب و بـی‌غـذا مـانـده
سلامِ من به سری که نشـسته بر نیـزه            سـلامِ من به تنِ زیرِ دست و پـا مـانده
به حقِّ طفلِ صغیری که رزقِ او با توست            ببخش هر چه که در نامه‌ام خطا مانده
دخیلِ حضرتِ باب الحوائجم یک سال            به سیـنه حسـرتِ دیـدارِ کـربـلا مـانده
در این سراب تلظّی مَکُن چنان ماهی            بِـبَـنـد جـان عـلی این لـبی که وا مانده
نه رقص و خندۀ‌شان می‌رسد به پایان و            نه در وجـودِ عـدو ذرّه‌ای حـیـا مـانده
زِ دستِ تیـرِ یل افکـن گـلو زِ هم پاشید            نه مانده حنجره‌ای نه سری به جا مانده
خدای عـزّو جل داده تـسلیت به حسین            در این مصیبتِ عظمی خودِ خدا مانده
برای حـنـجـرۀ نـازک و نحـیـفِ عـلی            بِسـانِ نـیـزه شده شعـبـه‌های وا مـانـده
عـصای پـیریِ مـادر پـدر شود فرزند            ولی ربـاب شده پیـر و بی‌عـصا مانده
رباب: این پدری که شده است مستاصل            فقـط به خاطرِ تو پشتِ خـیمه‌ها مانده!

من بد؛ ولی هستی تو از هر بهترین بهتر            مهمانتم دیگر چه می‌خواهم از این بهتر؟
ماه مبارک شد دوباره سفره‌ات پهن است            این روزها دارم به احسانت یقین بهتر

وقتی که دارم درد دین یـاد تو می‌افـتم            دردی نباشد بی‌گمان از درد دین بهتر
باشم؛ نباشم از تو چیزی کم نخواهد شد            از من که داری در میـان آستـین بهتر
من چشم در چشمت شوم شرمنده خواهم شد            مشغول خوبانت بشو؛ من را نبین؛ بهتر
گـشـتم مـگـر پـیـدا کـنم باب نجـاتـم را            پیـدا نـکـردم از امیـرالمـؤمـنـین بهـتر
دربند مولا دیگر از دنیا چه می‌خواهد؟            آغوش آقا باشد از حصن حصین بهتر
با ریـشـه‌های چـادر زهـرای مـرضیه            فردای محشر دارم از حبل المتین بهتر
مشکـل گـشایند اهل بیت اما گـره‌ها را            از کـار من وا می‌کـند اُمُّ البـنـیـن بهتر
با قـصـد خـدمـت می‌روم کـربـبـلا اما            عرض ارادت می‌کنم در اربعـین بهتر
هر دفعـه زیر قـبه رفـتم با خودم گـفتم            جایی نخواهم دیگر از این سرزمین بهتر
من حال خـوبم را از آقـای خودم دارم            با لطف او شد روزگارم این چنین بهتر
افسرده بودم اشک چشمم روبراهم کرد            در روضه‌هایش می‌شود حال غمین بهتر
گویی برای سنگ‌های تیز کوفی هست            پیشانی از سر بهتر و لب از جبین بهتر
حالا که قصد ذبح داری پس مؤدّب باش            باشد ببُر سر را ولی شمر لعـین! بهتر